Eugeniusz Tkaczyszyn–Dycki

Poeta. Porusza przede wszystkim kwestię własnej tożsamości narodowej, seksualnej, problematykę ciała i psychiki ludzkiej, choroby oraz śmierci. Tkaczyszyn–Dycki dorastał na styku języków i kultur: ukraińskiej i polskiej, co sprawiło, że jego poezja wyrosła z obu tych dziedzictw, stając się indywidualnym, nie wpisującym się w żadne nurty i zgrupowania głosem. W książkach poetyckich Dyckiego możemy także śledzić prowincjonalne życie codzienne okolic Przemyśla. Poznajemy drzewo genealogiczne bohatera oraz jego przyjaciół przyglądając się najczęściej płytom nagrobnym z wypisanymi na nich nazwiskami. Krytyka literacka porównuje poetycki język Dyckiego do stylizacji biblijnej i barokowej. Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki jest laureatem m.in Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny (1991), Nagrody Literackiej im. Barbary Sadowskiej (1994), Nagrody Niemiecko-Polskich Dni Literatury w Dreźnie (1998). Jest także pierwszym w historii Nagrody Literackiej Gdynia jej podwójnym laureatem. Obie nagrody przyznano mu w kategorii poezja za tomy: Dzieje rodzin polskich (2006) oraz Piosenka o zależnościach i uzależnieniach (2009). Za ten tom otrzymał także Nagrodę Literacką Nike w 2009 r.. Jest autorem tomów poezji: Nenia i inne wiersze (1990), Peregrynarz (1992), Młodzieniec o wzorowych obyczajach (1994), Liber mortuorum (1997), Kamień pełen pokarmu. Księga wierszy z lat 1987-1999 (1999), Przewodnik dla bezdomnych niezależnie od miejsca zamieszkania (2000), Daleko stąd zostawiłem swoje dawne i niedawne ciało (2003), Przyczynek do nauki o nieistnieniu (2003), Dzieje rodzin polskich (2005), Poezja jako miejsce na ziemi - wybór z lat 1989-2003 (2006), Piosenka o zależnościach i uzależnieniach (2008), Imię i znamię (2011) oraz prozy Zaplecze (2002). W niedzielę, 28 paźdzernika 2012 roku odbyło się spotkanie autorskie z poetą, które poprowadziła Anna Kałuża.