Fleur Jaeggy

Wybitna szwajcarska pisarka. Urodziła się w Zurychu, lecz od 1968 roku mieszka w Mediolanie. Tam poznała Thomasa Bernharda i Ingeborg Bachmann, a potem swego przyszłego męża, znanego włoskiego eseistę i wydawcę Roberta Calasso. Za książkę Szczęśliwe lata udręki (I beati anni del castigo) została uhonorowana w 1989 roku nagrodą Premio Bagutta. Josip Brodski powiedział na temat tej książki tak: „Lektura trwa około czterech godzin - pamięć o książce pozostaje na resztę życia.” Ta wybitna autorka jest w Polsce znana głównie wtajemniczonym. Do tej pory ukazały się dwie krótkie powieści – wspomniane - Szczęśliwe lata udręki i Proleterka, a także zbiór siedmiu opowiadań pt. Gniew niebios. Bohaterowie tego ostatniego cyklu to ludzie rozdarci i nieszczęśliwi, żyjący w związkach, które jedynie pogłębiają ich udrękę i uczucie osamotnienia (wszystkie trzy książki tłumaczone były przez Magdalenę Tulli). W marcu 2011 roku ukazał się w Polsce jej zbiór esejów pt. Żywoty domniemane - zbiór portretów czterech znanych outsiderów literatury: angielskiego romantyka Thomasa De Quinceya, poety Johna Keatsa, francuskiego symbolisty Marcela Schwoba i szwajcarskiego pisarza Roberta Walsera. Krytycy podkreślają, że pisarstwo Jaeggy charakteryzuje uderzające piękno języka - zdyscyplinowanego, ekonomicznego, posługującego się wyrafinowanymi, choć nigdy efekciarskimi, porównaniami, języka opalizujący lodowatym pięknem. W czasie 3. Festiwalu Conrada wzięła udział w spotkaniu pt. Kobiety pod presją, które poprowadziła Beata Stasińska.