Tadeusz Słobodzianek

Dramatopisarz, reżyser i krytyk teatralny. Urodził się w Jenisiejsku na Syberii, gdzie jego rodzice zostali zesłani w 1944. Po powrocie do Polski rodzina osiedliła się w Białymstoku. Studiował teatrologię na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (1974-1979). W latach 1978-1979 działał jako krytyk teatralny w krakowskim dwutygodniku Student, później także w Polityce (pisał pod pseudonimem Jan Koniecpolski). Jako kierownik literacki i reżyser współpracował z wieloma teatrami w Polsce i na świecie. W 2003 roku założył w Warszawie Laboratorium Dramatu, którego celem jest rozwój i rozpowszechnienie współczesnej dramaturgii. Od 2001 roku Słobodzianek wykłada także w na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1991 roku wraz z Piotrem Tomaszukiem założył Towarzystwo Wierszalin w Supraślu – niepaństwowy, profesjonalny teatru, który czerpał z legend, opowieści ludowych regionu; działalność teatru była mocno związana z fascynacją dziedzictwem kulturowym i religijnym polsko-białoruskiego pogranicza. Tadeusz Słobodzianek to laureat wielu nagród krajowych i zagranicznych, z których najważniejsze to: Fringe Firste z Wierszalinem na festiwalu w Edynburgu w latach 1993 i 1995, Paszport Polityki (1993), Nagroda im. Stanisława Piętaka (1993) i nagroda Fundacji im. Kościelskich za całokształt twórczości dramaturgicznej i teatralnej. Jest autorem takich dramatów jak: Merlin. Inna historia (1992), Kowal Malambo (1992), Sen pluskwy (2001) oraz głośnej w Polsce i na świecie Naszej klasy (2010). Po Pingpongiście Józefa Hena jest to kolejny utwór literacki podejmujący temat mordu w Jedwabnem. Opowiada o uczniach pewnej przedwojennej szkoły – Polakach i Żydach – w miasteczku, które przypomina Jedwabne (nazwa ta jednak w tekście nie pada). Słobodzianek, nawiązując do wzoru dramatu romantycznego, czerpiąc obficie z teatru Kantora, podejmuje palące kwestie współczesności, opowiada o zbrodni, która nikomu nie pozwala pozostać niewinnym. Zdjecie: Piotr Wacowski i Daniel Rudzki