Janusz Rudnicki

Polski pisarz i eseista. Był działaczem Solidarności, internowano go po wprowadzeniu stanu wojennego. Emigrował w 1983. Debiutował opowiadaniem w berlińskim Archipelagu. Studiował slawistykę i germanistykę na uniwersytecie w Hamburgu. Stały współpracownik miesięcznika Twórczość, w którym publikuje cykl Listy z Hamburga, ostatnio również w Machninie. Opublikował tomy prozy Można żyć (1992, Nagroda im. St. Piętaka za debiut), Cholerny świat (1994), Tam i z powrotem po tęczy (1997), Męka kartoflana (wyd. I: 2000). W 2004 roku ukazał się Mój Wehrmacht, w 2007 - Chodźcie, idziemy, nominowane do nagrody NIKE i Europejskiej Nagrody Literackiej. Tom Śmierć czeskiego psa (2009) znalazł się w finale nagrody NIKE, był także nominowany do nagrody GDYNIA, Gwarancji Kultury TVP Kultura i Literackiej Nagrody Europy Środkowej ANGELUS. Opowieści Rudnickiego są porażająco (!) zabawne, melancholijne i mądre. Migocą polszczyzną dawnych mistrzów: Białoszewskiego, Gombrowicza i Hłaski. Pewną kreską rysuje autor zawijasy absurdu istnienia, pewnym tonem rzuca mięchem i pogwizduje romantyczne frazy - pisała na temat książki Rudnickiego pt. Śmierć czeskiego psa Kazimiera Szczuka. Robert Ostaszewski w tygodniku Polityka tak charakteryzował jego pisarstwo: Pisarz uwodzi czytelnika wybornym, soczystym i zadzierżystym stylem, swobodnie poruszając się w rozmaitych rejestrach polszczyzny i kunsztownie mieszając wyrafinowane metafory z grubiaństwami. Z podstawowych elementów swojej prozy (groteska, ironia, humor, dystans, prowokacja...) tworzy teksty idealnie skonstruowane, pozapinane na ostatni guzik. Rzecz ujmując krótko: Rudnicki jest prawdziwym mistrzem małych form prozatorskich. Był gościem Tadeusza Sławka w Pałacu pod Baranami ostatniego dnia festiwalu. Zdjęcie: Vera Vytrisalova