Dacia Maraini

Włoska pisarka, poetka, autorka nowel, powieści, książek dla dzieci; dramaturg. Urodziła się w Fiesole niedaleko Florencji. Jest córką malarki Topazii Alliata di Salaparuta i Fosco Marainiego - etnologa i pisarza, znanego z książek o Tybecie i Japonii. Po dzieciństwie spędzonym w Japonii i doświadczeniach związanych z pobytem w obozie koncentracyjnym, które odnajdujemy w zbiorze Mangiami pure (1978) i powieści La nave per Kobe (2001), powraca do Rzymu, gdzie rozpoczyna swoją działalność pisarską. Jej mężem był mediolański malarz Lucio Pozzi, a po rozstaniu z artystą, jej życiowym partnerem był Alberto Moravia – uznawany za jednego z najważniejszych włoskich pisarzy XX w. Maraini swoją popularność zawdzięcza licznym powieściom, z których wiele porusza kwestie społeczne, mówi o życiu kobiet, dotyka problemów dzieciństwa. Zajmowała się również – i nadal zajmuje – teatrem, który postrzega jako najodpowiedniejsze miejsce do zaangażowania publiczności w problematykę społeczną i polityczną. Na potrzeby teatru napisała od roku 1967 po dzień dzisiejszy ponad 30 sztuk. Polskiemu czytelnikowi znana głównie jako autorka Długiego życia Marianny Ucria (1990; pol. wyd. 1996, PIW), za które otrzymała nagrodę Premio Campiello (1993). Książka ta to historią prababki autorki, pięknej głuchoniemej, której dziwne koleje są do pewnego stopnia symbolem losów włoskiej kobiety. 3 listopada wzięła udział w drugiej edycji Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada w Krakowie, w wieczorze poświęconym problematyce życia kobiet w naszym społeczeństwie. Współorganizatorem spotkania był Instytut Włoski w Krakowie.