31 maja 2010 Pierwsi potwierdzeni goście 2 edycji Festiwalu
Herta Müller, Marjane Satrapi, Rabih Alameddine, Claude Lanzmann i Jurij Andruchowycz – to już potwierdzeni goście 2. Międzynarodowego Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada, organizowanego w tym roku pod hasłem „Inne światy, inne języki”. Zapraszamy do Krakowa w dniach 2-7 listopada. A już 20 października w Krakowie gościć będziemy Amosa Oza, który przyjedzie do Polski na zaproszenie swojego głownego polskiego wydawcy Domu Wydawniczego Rebis. Partnerami wizyty Oza w Krakowie są: Krakowskie Biuro Festiwalwoe i Fundacja Tygodnika Powszechnego - organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada.
Zobacz zdjęcia z konferencji, na której ogłosiliśmy pierwszych gości Festiwalu.
Zdjęcia: Paweł Ulatowski
Herta Müller (ur. 1953) jest niemiecką pisarską rumuńskiego pochodzenia. Urodziła się w niewielkiej wiosce zamieszkanej głównie przez ludność niemieckojęzyczną. Z tego powodu jej pierwszym językiem był niemiecki, rumuńskiego nauczyła się dopiero w szkole. W czasie wojny ojciec pisarski został wcielony do oddziałów SS. Matka po 1945 roku trafiła do ZSRR, gdzie wywożono rumuńskich Niemców na przymusowe roboty. Studiowała germanistykę i literaturoznawstwo. Początkowo pracowała jako tłumaczka tekstów specjalistycznych w fabryce, ale po odmowie współpracy z tajnymi służbami Rumunii została zwolniona. Utrzymywała się z pracy w przedszkolu i prywatnych lekcji języka niemieckiego. Zadebiutowała w 1982 roku powieścią Niziny. Pierwsze wydanie ukazało się w okrojonej formie, gdyż cenzura nie zgodziła się na druk niektórych fragmentów. W 1987 roku z ówczesnym mężem (pisarzem Richardem Wagnerem) wyemigrowała do Niemiec, gdzie mieszka do dziś. Wykładała na niemieckich uczelniach i zajmowała się pisaniem. W 2009 roku otrzymała Literacką Nagrodę Nobla. W języku polskim ukazały się następujące książki Müller: Sercątko, Dziś wolałabym siebie nie spotkać, Lis już wtedy był myśliwym, Król kłania się i zabija, Niziny, Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie, Głód i jedwab.
Marjane Satrapi (ur. 1969) jest irańsko-francuską autorką komiksów i powieści graficznych, a także reżyserką filmów animowanych. Wychowywała się w Teheranie, gdzie uczęszczała do liceum francuskiego. Kilka lat po rewolucji islamskiej, która obaliła szachinszacha i oddała władzę w ręce ajatollahów, rodzice Marjane wysłali ją do Wiednia, by tam ukończyła szkołę średnią. Po powrocie do Teheranu Satrapi studiowała komunikację wizualną na Uniwersytecie Islamskim. W 1994 roku wyjechała do Strasburga, by tam podjąć studia na Akademii Sztuk Pięknych. Współpracowała z kolektywem artystycznym, który tworzyli jej znajomi ze studiów. Dzięki nim poznała dzieła europejskich i amerykańskich mistrzów komiksu. Szczególny wpływ miał na nią Art Spiegelman. W latach 2000-03 ukazały się we Francji cztery tomy jej najsłynniejszej powieści graficznej Persepolis, w której opowiada o swym życiu w Iranie i w Europie. W 2007 roku na jego podstawie powstał film animowany, który Marjane wyreżyserowała wraz z Vincentem Paronnaudem). Jest laureatką prestiżowego konkursu komiksowego organizowanego przy okazji Festiwalu Komiksu w Angoulême. W Polsce prócz Persepolis ukazały się: Kurczak ze śliwkami oraz Wyszywanki.
Rabih Alameddine (ur. 1959) jest amerykańskim pisarzem. Urodził się w Jordanii, ale jego rodzice są Libańczykami. W młodości bardzo dużo podróżował, przenosząc się z kraju do kraju. Jako nastolatek wyjechał do Anglii, a następnie do Ameryki, gdzie studiował na UCLA w Kalifornii. Z wykształcenia jest inżynierem, ale bardzo wcześnie zaczął pisać. Prócz wydanej po polsku powieści Mistrz opowieści. Hakawati opublikował w USA dwie powieści – Koolaids i I, the Divine – oraz zbiór opowiadań „The Perv”. Alameddine jest także malarzem, swe prace wystawiał w wielu galeriach w Europie, Ameryce i na Bliskim Wschodzie. Mieszka w San Francisco i Bejrucie.
Jurij Andruchowycz (ur. 1960) jest ukraińskim poetą, prozaikiem, eseistą, tłumaczem i muzykiem. Urodził się w Iwano-Frankowsku, studiował (poligrafię i literaturoznawstwo) we Lwowie i w Moskwie. Zadebiutował w 1985 roku jako poeta. W tym samym roku założył (z Wiktorem Neborakiem i Ołeksandrem Irwańcem) grupę Bu-Ba-Bu (Burleska-Bałagan-Bufonada), która w znaczący sposób wpłynęła na ukraińską scenę literacką. Uznanie przyniosły mu publikowane w latach 90. powieści: Rekreacja, Moscoviada oraz Perwersja. W Polsce – prócz wspomnianych powieści – ukazały się również następujące książki: powieść Dwanaście kręgów; zbiory esejów Erz-herz-perz, Ostatnie terytorium. Eseje o Ukrainie oraz napisana wspólnie z Andrzejem Stasiukiem Moja Europa. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową; tomy wierszy Piosenki dla martwego koguta, Egzotyczne ptaki i rośliny. Wiersze z lat 1980–1990. Jest laureatem m.in. prestiżowej Nagrody Angelus, przyznawanej we Wrocławiu.
Claude Lanzmann (ur. 1925) jest francuskim reżyserem, reporterem, dokumentalistą, redaktorem naczelnym pisma literacko-politycznego Les Temps Modernes (założonego przez Paula Sartre’a i Simone de Beauvoir). Jako nastolatek działa we francuskim ruchu oporu (walczył w Auvergne). Protestował przeciwko wojnie w Algierii. Światowy rozgłos przyniósł mu film Shoah – mówiona historia Holokaustu, w której Lanzmann zaprezentował świadectwa Żydów, Polaków i Niemców, pomijając źródła historyczne. Zależało mu na pierwszoosobowej narracji uczestników wojny. Inne jego filmy: Dlaczego Izrael (1972), Tsahal (1994), Sobibór (2001) oraz Raport Karskiego (2010).
