1 grudnia 2011 The Independent wyróżnia Jadąc do Babadag Andrzeja Stasiuka
Brytyjski dziennik The Independent zaczął już literackie podsumowania mijającego roku. Na liście najlepszych książek podróżniczych znalazła się książka Andrzeja Stasiuka Jadąc do Babadag w przekładzie Michaela Kandela. Przypominamy, że Andrzej Stasiuk jest stałym gościem i przyjacielem Festiwalu Conrada.
Jadąc do Babadag to książka o podróży przez zapomnianą Europę. Nie ma w niej stolic, nie ma metropolii - jest europejska prowincja od Beskidu Niskiego aż po Albanię. Bardzo możliwe, że jest to wyprawa w europejską podświadomość, podróż w rejony, o których jednocząca się i modernizująca Europa wolałaby nie pamiętać. Polska, Słowacja, Węgry, Rumunia, Słowenia, Albania, Mołdawia - przez te kraje podróżuje autor. Samochodem, autostopem, pociągiem. Ale jednocześnie jest to podróż w głąb świadomości mieszkańca tej części Europy, która zawsze była uważana za gorszą, zapóźnioną, prymitywną i zacofaną. Jednak autor ogląda te kraje w sposób pozbawiony kompleksów. Czasami ma się nawet wrażenie, że to jedyne kraje na Ziemi, co pozwala uniknąć nudnych i jałowych porównań z Zachodem bądź Wschodem. Jadąc do Babadag to książka przygodowa i podróżnicza. Nie tylko w sensie geograficznym, ale także - a może przede wszystkim - duchowym.
Andrzej Stasiuk - prozaik, eseista, autor sztuk teatralnych. Uhonorowany wieloma nagrodami m.in. nagrodą Fundacji im Kościelskich (1995), Nagrody Literackiej Nike (2005), Międzynarodowej Nagrody Literackiej Vilenica przyznawana przez Związek Pisarzy Słoweńskich (2008), Nagrody Literackiej Gdynia 2010 w kategorii proza. Wyrzucany ze szkół i imający się rozmaitych prac, właściciel niekonwencjonalnego życiorysu. W początkach lat osiemdziesiątych zaangażowany był w ruch pacyfistyczny, zdezerterował z wojska i półtora roku spędził w więzieniu. W roku 1987 wyprowadził się z Warszawy i zamieszkał w Beskidach, skąd przysyłał swoje teksty do gazet i czasopism. Zadebiutował w 1992 roku zbiorem opowiadań Mury Hebronu. W 1994 roku opublikował tom poezji Wiersze miłosne i nie, a rok później powieść Biały kruk (Jerzy Zalewski nakręcił na jej podstawie film Gnoje). W 1995 roku ukazały się Opowieści galicyjskie, a następnie Przez rzekę (1996), Dukla (1997), Dwie sztuki (telewizyjne) o śmierci (1998), Jak zostałem pisarzem (próba autobiografii intelektualnej) (1998), Dziewięć (1999), Tekturowy samolot (2000), Zima (2001) i Jadąc do Babadag (2004). W 2000 roku, wspólnie z Jurijem Andruchowyczem, wydał Moją Europę. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową, a z Olgą Tokarczuk i Jerzym Pilchem Opowieści wigilijne. Rok 2005 przyniósł sztukę Noc czyli słowiańsko-germańską tragifarsę medyczną, a 2006 – Fado. W 2007 roku wydał sztukę teatralną Ciemny las i tom prozy Dojczland, a w 2009 roku – sztukę teatralną Czekając na Turka (spektakl na jej podstawie wyreżyserował w 2009 roku w Starym Teatrze w Krakowie Mikołaj Grabowski) i powieść Taksim. W październiku 2010 roku ukazał się Dziennik pisany później, którego fragmenty autor czytał w czasie ubiegłorocznej edycji Festiwalu (książka znalazła się w finałowej siódemce Nagrody Literackiej Nike). Swój literacki manifest formułuje tak: Pisać, skreślać, myśleć, patrzeć, słuchać, pisać i skreślać, skreślać, skreślać... . Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie europejskie języki. Mieszka w Beskidzie Niskim.
